Rollercoaster deel 1…

Deze blog is mogelijk de moeilijkste om neer te schrijven omdat hij een rollercoaster aan emoties naar boven brengt...het wordt er dan ook één in 3 delen.

Neen het was geen roze wolkjes zwangerschap...niet omdat we dat zelf niet wilden. Eenmaal we de knoop hadden doorgehakt voor ons kindje te gaan en erin te geloven dat alles goed zou komen ondanks het extra liefdeschromosoom, werden we verschillende keren overladen met de nodige stress, waarbij onze gevoelens niet gespaard bleven. En dit was zo een moment...

De eerste werkdag na Pasen bel ik ,op weg naar het werk, de gynaecoloog om te horen wat er nu verder gaat gebeuren. Ik krijg een verbaasde secretaresse aan de andere kant van de lijn die me tot bijna vervelens toe mijn gegevens navraagt...ik ben toch gekend in het ziekenhuis?! Mijn verbazing wordt nog groter als ik te horen krijg dat er een fout moet zijn gebeurd in het labo, want er helemaal niets mis is met onze baby...”er geen trisomie 21 marker te zien is op de uitslag van de test”. Ik moet even naar adem happen...weet niet wat ik hoor. Kan het niet geloven en vraag dus voor alle zekerheid of ze niet 100 maar 300% zeker is van deze informatie. Nogmaals worden mijn gegevens gecheckt...alles klopt. “De resultaten zijn goed!” Ik weet even niet wat me overkomt...hoe kan dit nu?! “Of we het geslacht van onze baby reeds wisten?” Eh neen...tijdens de ijskoude mededeling enkele dagen voordien, werd daar geen aandacht meer aan besteed...want dat was toch niet belangrijk meer...ja waarom zou je nu een kind met downsyndroom houden?! 

Terug klinkt het “jullie krijgen een gezonde zoon”. Ik kan mijn tranen niet bedwingen...een waterval aan emoties barst los. De secretaresse verontschuldigt zich...komt tot de terechte conclusie dat we een verschrikkelijk weekend moeten hebben doorstaan, vol onzekerheden en vraagtekens. Ze sluit af door me gerust te stellen dat ze zeker gaan uitzoeken waar het fout liep. Ik bel Bart...hij hoort me snikken en snotteren...”Er is een fout gebeurd...we verwachten een gezonde zoon”. Ook bij hem zijn de verbazing en de vreugde terzelfder tijd heel groot...hij wou zo graag een zoon. Ben ik zeker? JA...want dat verzekerde de secretaresse me die onze testresultaten op haar computerscherm zag...niet 100 maar zelfs 300% zeker. Ons geluk kan niet op. Ik bel nog snel mijn ouders en stuur de rest van de familie en vrienden die op de hoogte waren nog een korte sms met het heugelijke nieuws, want ik ben aangekomen op het werk. Ook hier begrijpen ze niet wat er met me aan de hand is...ik sta te trillen op mijn benen...tranen stromen over mijn wangen. Er heerst vreugde en dankbaarheid voor dit fantastische nieuws. Maar dan gebeurt het ondenkbare...het is koffie pauze...de naam van mijn gynaecoloog verschijnt op het scherm...ik neem snel op. Hij zal me inlichten wat er fout ging...ik ben zo opgewekt. Alleen is dit gevoel precies niet wederzijds. Ik krijg een neerslachtige “sorry het is toch niet goed” te horen. Mijn hart staat stil...ik sta aan de grond genageld...wat bedoeld hij?! Ik krijg een uitleg dat er in het labo van het ziekenhuis een fout is gebeurd...ze de markers voor trisomie 21 vergeten ingeven waren...de test resultaten die we van het labo kregen wel correct waren. We zijn amper een kleine 2u later. Ik begrijp het niet...ga op autopiloot. Ik wil eigenlijk niets meer horen...de grond zakt weg van onder mijn voeten. Ik stamel uit dat ik niet wil horen dat we een abortus moeten laten uitvoeren...we reeds in het weekend beslist hebben dat we onze baby een eerlijke kans willen geven. Hij vertrouwt me toe dat hij een neef heeft met down. Ik antwoord: “ok dan kan ik met je praten”. Hij wil ons diezelfde avond nog zien...maar ik weiger...”we hebben een afspraak met ouders van een down kindje...daar gaan we nu veel meer aan hebben”, voeg ik nog toe. We spreken af de volgende avond langs te gaan. En dan sluit hij het gesprek af met de meest dankbare woorden. “Darline als ik heel eerlijk mag zijn...ik heb jou en Bart leren kennen als een sterk en solide koppel...er zijn nog veel ergere zaken dan downsyndroom...ik ga het niet banaliseren...maar jullie kunnen dit aan.” Hoewel ik het toen echt mensonwaardig vond wat er met ons gebeurde op zo een korte tijdspanne...ben ik hem nog altijd super dankbaar voor deze kostbare woorden. De koffiepauze is bijna voorbij...ik bel snel Bart op...hij weet niet wat hij hoort...had net zijn ouders, broer en collega’s het goede nieuws meegedeeld...en nu moet hij terug bellen om te zeggen dat het toch juist was. Ik was toch zeker?! Ja...ook hier slaat het ongeloof een voltreffer. Ik ga me nog even snel opfrissen in het toilet...stuur terug een  korte sms naar de vrienden en familie. Als ik de vergaderruimte binnenkom kijkt iedereen me vragend aan want ik zie bleek en sta opnieuw te trillen. Het enige dat ik nog kan uitbrengen is “de eerste testresultaten waren toch juist en nu wil ik graag verder werken”. Er wordt nog voorgesteld om alles uit te stellen naar een latere datum...maar ik moet doordoen...ik kan mijn emoties even niet plaatsen...ook niet loslaten...het is teveel...ik moet verder op mijn autopiloot...heel even blok ik alles en iedereen af om mezelf te beschermen...ontsnap ik uit de realiteit...tot op het einde van de dag de tranen rijkelijk vloeien. Ik kan het nog steeds niet begrijpen?! Gelukkig is er ons bezoek aan de ouders van Gustje...ik zie zijn zusjes nog vol spanning naar ons kijken...”Wat gaan we doen? We gaan hem toch houden?! Want hun broer is echt een wondertje...ze zouden hem nooit meer willen missen.” Na een ontspannen maar toch emotionele avond waar we een eerlijk antwoord kregen op al onze vragen...ook man tot man en vrouw tot vrouw...beslissen we nog maar eens voor ons wondertje te gaan...hij is welkom in ons mooie gezin...met een broer en

zus die geen probleem hebben met een down kindje want er zit een meisje met DS op hun school en wij weten niet hoe lief ze wel is... ja zij waren direct overtuigd van zijn extra liefdeschromosoom...zo mooi en puur en is een kinderhart. Enkel zware medische afwijkingen die niet levensvatbaar zijn, kunnen nog een einde maken aan onze baby zijn leven...dan heeft de natuur anders beslist...niet wij...hij koos ons als ouders voor een reden...we waren er klaar voor...konden eindelijk beginnen genieten van ons wondertje dat groeide in mijn buik...tot...