Hoe het voelt om mama te zijn…

Op Moederdag wil ik even met jullie delen hoe het voelt om mama te zijn van Orsiano...ons wondertje met zijn extra liefdeschromosoom. Ik moet toegegeven dat het nieuws in het begin een schok was...niet waar je op hoopt...niet wat je verwacht...een ongekend vraagteken dat op je afkomt en je hele leven zoals je het kent doet daveren. De angst voor het ongekende grijpt je bij de keel. En dan is er die tweestrijd met je moedergevoelens als je te horen krijgt dat je “dat” toch niet gaat houden...maar “dat” is wel je baby...je eigen vlees en bloed. En gelukkig heeft mijn moederliefde overwonnen. Want hadden wij gekozen voor abortus...dan hadden wij die keuze ons hele leven meegedragen...vooral ook het verdriet voor wat we niet zouden hebben gehad. Neen we zouden het nooit hebben geweten...maar wat doet hij het goed. En net die twijfel zou ons opvreten...wat als...dit zeker bij het zien van andere kindjes met downsyndroom. En dan kan je deze denkpiste natuurlijk verder trekken...maar wat als je een kindje of jongvolwassene ziet die het niet zo goed doet...maar ook daar ben ik er zeker van dat hun drang naar liefde, hun zuiverheid, hun onschuld een levenslange stempel van gemis en verdriet zou nagelaten hebben op mijn moederhart.

Zijn naamkeuze is in ieder geval een voltreffer...want fysiek is hij daadwerkelijk sterk met een groot doorzettingsvermogen. Laat ons eerlijk zijn van rug op buik rollen op 4,5 maand en 2 maanden later sluipen met aanzet tot kruipen...we mogen ons gelukkig prijzen. 

Natuurlijk komt dat er niet zomaar...iedere dag wordt er geoefend...iedere week de evaluatie met de bobath kine...en iedere week opnieuw doet hij ons verbazen. Ja hij zal voor alles wat hij wil bereiken hard moeten werken...maar als mama zal ik er steeds voor hem zijn om hem aan te moedigen in zijn drang naar wat hij wil bereiken. Als gezin zal hij op ons kunnen steunen, wanneer hij maar wil...wij zullen zijn grootste supporters zijn...want wij kozen bewust voor hem zoals hij is met zijn extra liefdeschromosoom. En ook dat is nu reeds zo zichtbaar...van zodra zijn wondermooie oogjes opengaan, is daar zijn hartverwarmende glimlach...iedere dag opnieuw. 

Twee weken geleden introduceerden we de eerste SMOG gebaren en waar we direct reactie op kregen is “kusje”...bij dit gebaar lacht hij uitbundig en heft zijn hoofdje op omdat hij weet wat er komt. Ook deze week nog smolt mijn moederhart toen hij uit het niets naar me toe was geslopen en hij plots aan mijn arm trok om vervolgens zijn hoofdje tegen me aan te drukken. 

Is dit alles een zekerheid voor een onbezorgde toekomst...helemaal niet. Ooit komt dat moment...het besef dat we blijven steken en niet bereiken wat we voor ogen hadden. Maar dat kan met ieder kind gebeuren, down of niet...en dan gaan we zoeken naar oplossingen om zo ver mogelijk te kunnen geraken op zijn eigen tempo. 

Ooit las ik “De aarde draagt al het leven in haar schoot, voedt, ondersteunt, laat tot volle bloei komen”...en dat is mijn taak als mama...niet alleen voor Orsiano...maar voor alle 3 mijn kinderen. Ze ondersteunen op hun weg naar hun zelfstandigheid en van daaruit een gelukkig leven. 

Is daarmee alles rozengeur en maneschijn...ik heb mijn momenten waarbij ik zaken lees en de angst probeert om me te besluipen...zoals het begrip “het levend verlies”...waarbij we als ouders van een kindje dat “anders” is met een mogelijke beperking levenslang het verdriet zouden kennen door wat onze kindjes niet zullen kunnen, gecombineerd met de druk voor de zorg voor ons kind als wij als ouders er niet meer zijn. Het zogezegde verdriet dat niemand ziet en dat blijft voortduren.” En nu net van deze woorden wordt ik intens triest want downsyndroom of niet...als mama zal ik die zorg voor al mijn kindjes blijven hebben...mijn leven lang. Misschien komt dit door mijn opvoeding...mijn voorbeeld die ik kreeg...want ik heb geen beperkingen en mijn eigen mama die maar enkele weken meer te leven heeft...maakt zich vooral zorgen over het “wat als ik er niet meer ben en er iets fout mocht lopen in mijn leven...dan gaat ze er niet meer zijn om me mee te helpen”. Nu besef ik als geen ander hoe dat vooral haar grootse bezorgdheid is geweest haar leven lang...dat haar dochter een mooi leven mag hebben zonder alle zorgen die zij wel had. En daarbij heeft ze me vooral opgevoed naar zelfstandigheid...waarbij ze me losliet om mijn vleugels internationaal te spreiden en de wereld te verkennen. Dus dank je wel mama want ik ben de persoon en mama die ik nu ben door de opvoeding die ik kreeg. Vanuit dat voorbeeld wil ik het als mama zo goed mogelijk doen...waarbij ik klaar zal staan voor hun vragen en bezorgdheden. Uren hebben mijn mama en ik gekletst aan de telefoon...uren heeft ze naar mijn gedetailleerde verhalen geluisterd. En dat heb ik alvast overgenomen...mijn onvermoeibare aandacht...mijn bijna eindeloze geduld waarbij ik mezelf soms wegcijfer...maar wat is nu het mooiste geschenk dat een mama zich wensen kan...kinderen te hebben die lachen en stralen van geluk.
Ja er zullen momenten komen dat vooral de maatschappij hard en kil zal zijn...maar als alles bespreekbaar is komen we er als team zeker sterker uit. Want samen zullen we bouwen aan hun weg in het leven...op hun vraag...op hun tempo...volgens hun noden…downsyndroom of niet. 

Voor het slapen gaan besef ik elke avond opnieuw hoe gezegend ik ben als mama met mijn 3 wondertjes...die ieder op hun eigen manier mijn ogen doen fonkelen van zodra ik ze zie...ongeacht hun kwaliteiten en prestaties. Ieder op hun manier zijn ze bijzonder en uniek...en dat is mijn grootste rijkdom in het leven.