De nacht van 15 oktober sta ik op en daar is plots mijn prop. Ik heb nog 1 dag opleiding met de klanten...dus kijk vlug op Google hoe lang het nog zal duren alvorens mijn vliezen zullen breken. Het is geen exacte wetenschap...van enkele dagen tot enkele weken...oef...we hebben eigenlijk nog 10 dagen op de teller staan. Voel ik daar een plasje...dan toch maar snel een handdoek halen. Zo gaat het een tijdje door...alle kleine beetjes maken natuurlijk een grotere hoeveelheid. Zou het dan toch kunnen? Gaan we je vandaag eindelijk ontmoeten? Het is opstaan tijd voor de kinderen...mama begint weeën te krijgen. Ik vertel hen dat mama af en toe krampjes zal hebben. De vreugde is groot...deze avond gaan ze hun lang verwachtte broertje ontmoeten. Ik breng ze zelf nog naar school en onderweg verklap ik zoals beloofd de naam...maar het moet nog een geheimpje blijven...spannend. De juffen en meester moeten lachen...”afleiding” zeg ik en daarna zijn we op weg naar het ziekenhuis. We hebben met de gynaecoloog besproken dat we geen epidurale gaan toepassen...onze kleine prins mag op zijn eigen tempo ter wereld komen. No stress...en zo zal de dag ook verder verlopen. Ontspannen en wat wordt er gelachen. De uren vliegen voorbij...en ook ikzelf vlieg door de kamer als een echte Jane aan een liaan. Ik wandel, dans en wiebel, maar het lijkt niet echt vooruit te gaan. Zouden we toch niet wat stimuleren? Nee no stress en we zijn beiden niet in gevaar, dus laten we het maar. Om 16.30u terug even checken...5 cm...en dan is er die ene verpleegster die haar magie even toepast...WoW dan gaat het snel. Ik moet op de bevallingstafel...neen dat kan ik niet...het moet...en snel...ik moet persen...hoe doe je dat ook al weer...paniek...ik deed het toch reeds 2 keer...neen ik kan het niet. Er staat een heel team in de kamer...verpleegkundigen,  kinderarts, gynaecoloog...even grijpt een intense angst me bij de keel. Tot na 5 keer persen en een paar luide kreten om 18.03u...we jou horen huilen...daar ben je eindelijk. Tranen van geluk. Mijn angst is voor niets geweest...je bent een mooie baby...perfect just the way you are. Je wordt op mama gelegd en heft direct je hoofdje op...wacht even een down baby is toch slap. En je beloond ons ook nog eens door direct aan de borst te drinken...ook dat is niet alledaags bij downsyndroom. Bart heeft alles vanaf het hoofdeinde meegevolgd en zelfs gefilmd. Wat is hij trots. We kijken elkaar aan...ik vraag “Kan je je inbeelden dat we hem zouden hebben weg gedaan”... hij zegt “shhhhhtt laat ons daar niet meer over praten. Hij is er...is een super mooie baby...we gaan er samen voor.” 2.860kg en amper 45cm...dan weet ik het met zekerheid ook al moeten we nog enkele dagen wachten op de definitieve bloeduitslagen. Je lijntjes in je handen zijn aanwezig en je krijgt een 9 en daarna zelfs 10 op je Apgar test. Maar het doet er eigenlijk niet toe...je bent nu reeds ons sterk beertje...neen je kreeg je naam niet voor niets...samen zullen we er komen...dat heb je ons daarnet zonder woorden laten voelen...op jouw tempo ook al zal het soms net iets langzamer zijn...