Hoe alles begon

21/10/2016 begon onze levensdans. Enkele vrienden vonden me nog te jong om als alleenstaande mama door het leven te gaan. Ze organiseerden een avondje uit met een etentje en optreden. Het voorbije jaar zat ik het liefst thuis, veilig bij mijn 2 kinderen. Ik had het zo wat gehad als het op “mannen” aankwam. Maar dit was buiten de charmes en zeker ook de dans moves van Bart gerekend. 

We groeiden langzaam maar zeker dichter naar elkaar toe, maar de kinderen bleven prioritair. Toen ook duidelijk werd dat kinderloze Bart het hart op de juiste plaats had voor mijn schatjes en het gevoel wederzijds bleek, besloten we er volledig voor te gaan en gingen we na een goed jaar samenwonen. Ik zag Bart zijn vaderhart groeien en al snel kwam het besef dat we samen toch nog een kinderwens hadden. Beiden de 40 voorbij waren we ons er wel van bewust dat de mogelijkheid om zwanger te worden moeilijker zou zijn...maar niet uitzonderlijk. Het is gewoon een feit dat meer en meer vrouwen boven de 40 de dag van vandaag op de bevallingstafel terecht komen. Eerst studeren, stabiele job, huisje tuintje, reizen...en voor we het weten is daar de biologische klok. Ik had wel al 2 kinderen en dus had ik dat gevoel niet, maar ik kwam tot het inzicht dat Bart anders misschien later met een gemis zou achter blijven...dus beslisten we de natuur zijn gang te laten gaan. En met succes...enkele weken later waren we zwanger maar op de 10 weken echo bleken er niet 1 maar 2 stilstaande hartjes zichtbaar op de monitor. Het verdriet was groot. Onze eerste Sinterklaas als gezin zouden we ons altijd blijven herinneren, want ik onderging een courtage. We wisten dus dat het kon en bleven een jaar hoopvol verder proberen met af en toe periodes van ochtendmisselijkheid en het daarmee gepaarde uitblijven van mijn regels. Langzaam kwam bij mij het besef dat het inderdaad een feit is dat naar mate men ouder wordt er grotere kans is op spontane miskramen. Het einde van het jaar kwam stapvoets dichterbij en dat was voor ons de voorop gestelde einddatum. We hadden het alvast geprobeerd en het mocht niet zijn. Maar weer was dit buiten Bart zijn charmes gerekend...”Laat ons nog heel even verder proberen tot onze verjaardag in mei”, vroeg hij me met een hartverwarmende glimlach op zijn gelaat. En zo geschiedde het...