Wat heb ik lang niet meer geschreven. Maar ik had tijd nodig...vooral voor mezelf. Niet door Orsiano...zijn komst is een echte verrijking in mijn en ons leven. Alleen waren de voorbije jaren heel intens en kwam daarbij de stress rond de zwangerschap. Dit terwijl alles juist vlot verliep...maar er zoveel testen werden gedaan en er dan 1 arts ons steeds weer onnodig de stuipen op het lijf wist te jagen. Ja zij zou het wel hebben geweten...een downsyndroom baby doe je toch weg zeker. Maar daar kozen wij dus niet voor. Waarom zouden we ook. Onze baby toonde ons dat hij sterk, actief en ja gezond was. Hoe kan je dan zomaar kiezen voor abortus. Omdat hij een extra chromosoom heeft...hij niet perfect is volgens het beeld van de maatschappij. En er wordt maar al te vaak vergeten welke impact een abortus heeft op een vrouw. Deze zomer nog verscheen dit verhaal in de pers  https://m.nieuwsblad.be/cnt/dmf20200702_95813883  Vaak krijg ik te horen dat mensen mijn blog volgen, maar hem niet kunnen liken omdat ze iemand in de familie hebben die wel voor abortus koos bij een positieve nipt en het nog steeds heel moeilijk hebben met deze beslissing. Ik heb respect voor ieders keuze...want we zijn allemaal geboren met een vrije wil. En laat ons eerlijk zijn het wordt niet rooskleuriger hier in ons land als je ziet hoe weinig steun er is voor mensen met een beperking vanuit de overheid...de lange wacht lijsten. Het gebrek aan inzet tot inclusie in de maatschappij...terwijl er andere landen in de wereld een voorbeeldfunctie dragen. De politiek maakt mooie beloftes...eenmaal verkozen verdwijnen deze jammer genoeg als sneeuw voor de zon. Maar hadden wij daarom dan moeten kiezen voor abortus? Ik word nog steeds intens verdrietig als ik hieraan denk terwijl ik in Orsiano zijn oh zo sprekende hemels blauwe oogjes kijk...hij doet het zo goed. Ook al weten we niet wat dat in de toekomst zal brengen...maar iedere ochtend weer is zijn glimlach het allermooiste geschenk en werkt op slag ieders ochtend humeur hier in huis weg. Is het intens...ja...in die zin dat er bijna dagelijks wel iets op het programma staat. Kine, logo, yoga for the special child, vragenlijsten invullen, afspraken voor onderzoeken regelen...samen veel oefenen. Ben ik daarbij dan meer zijn therapeut dan mama...neen absoluut niet. Het oefenen en stimuleren gebeurt spelenderwijs...en ja hij wordt wel eens knorrig...maar in alles worden zijn grenzen gerespecteerd. Hij geeft zelf aan als hij wil knuffelen of het rustiger aan wil doen...waarbij zijn baby liedje dan gezongen wordt of we samen door de keuken dansen. Het is mijn taak als mama ervoor te zorgen dat Orsiano later zo zelfstandig mogelijk kan leven...maar daarbij vooral weet te genieten van zijn leven en dit omringd door mensen die uit liefde om hem geven. Het voelt goed te weten dat bij dit alles papa Bart heel dankbaar is voor deze inzet en vooral en bovenal ons lief heeft en voor ons zorgt. Orsiano zijn glimlach ‘s ochtends en ‘s avonds bij het binnenwandelen van zijn papa in de kamer of keuken spreekt boekdelen en de knuffels die hij krijgt...hart verwarmend. Ja wij zijn als ouders en ook als gezin super trots op Orsiano en kunnen ons geen leven meer inbeelden zonder zijn glimlach, zijn warmte, zijn extra liefdeschromosoom. Hopelijk mag ons verhaal ertoe bijdragen dat er nog meer kindjes zoals Orsiano een plaatsje in de maatschappij zullen krijgen...because he is so worth it 💖