De volgende ochtend zitten we met ons gezin in de auto op de terugweg naar huis. Bart en ikzelf zitten stil zwijgend naast elkaar...er rollen nog wat tranen over mijn wangen...ik kan het nog steeds niet plaatsen...is dit nu echt het einde van onze liefdesbaby?! Met een bang hart begin ik mijn zoektocht op Google. “Wat na een positieve nipt test?” Er komen verhalen voorbij van mensen...”Vergelijk ons niet met moordenaars” en “Respecteer onze keuze”. Is er dan een keuze? De artse gisteren klonk vrij duidelijk “Het is niet goed”...willen mensen dan toch iets houden wat niet goed is. Het voelt bijna als een verlossing...want ik voel me echt niet in staat om bewust ons kindje zijn hart stil te zetten en het dan dood te moeten baren...onze baby is ondertussen 14 weken. We hebben hem al zien bewegen...onze danser die instant ons hart had gestolen. Ik voel hem al zachtjes bewegen binnen in mijn buik. Neen ik kan dit niet. Ik zet mijn zoektocht verder: “Wat is downsyndroom eigenlijk?”

Er komen woorden voorbij als “aangeboren afwijking”, “verstandelijke beperking”, “medische afwijkingen”, “40-50% kans op een aangeboren hartafwijking”...maar ook “mits goede ondersteuning kunnen de meesten onder hen een gelukkig leven leiden”. Vrienden brengen me in contact met ouders van DS kindjes, ook een vriendin die in een zorgcentrum werkt met jong volwassen stelt zich open om eerlijk mijn vragen te beantwoorden...10 uren lang zal ik mijn kennis van downsyndroom verruimen...op zoek gaan naar de gezichten achter het DS...ware verhalen in verschillende gradaties...maar ze schrikken me niet af...brengen een soort rust...alles is plots nog mogelijk...