Eenmaal thuis blijven Bart en ik elkaar onwennig ontlopen...hij afwezig in zijn gedachten...ikzelf sterk aanwezig in mijn zoektocht naar kennis over downsyndroom...mijn gsm draait overuren. Ieder op onze eigen manier proberen we alles een plaats te geven. Het is Pasen maar mijn vriendin die in een zorgcentrum werkt met jong volwassen met een beperking waaronder ook DS, nodigt me uit om langs te gaan. Onze kinderen kennen elkaar van school en kunnen ondertussen leuk samen spelen in de tuin. Ik moet het weten “Zal ons kindje later gelukkig zijn en een mooi leven kunnen hebben?” Het antwoord is een overtuigde ja...daar moet ik niet aan twijfelen. Ze geeft me het volledige beeld van de verschillen die er zijn en wat ze dagelijks meemaakt...het stemt me tot nadenken, maar het schrikt me opnieuw niet af. Ik ben zo dankbaar voor deze inzichten. Ze geeft me ook nog één belangrijke boodschap mee...net zoals alle andere kinderen hebben DS kinderen een drang naar zelfstandigheid en het recht een eigen leven buitenshuis op te bouwen...de dag van vandaag is dat perfect mogelijk en ze leren nog iedere dag bij over nieuwe mogelijkheden voor mensen met DS en hun inzetbaarheid in de maatschappij. 

Terug thuis komen Bart en ikzelf elkaar tegen in de garage...ik kijk hem aan en zeg “sorry schat maar ik kan het niet...ik kan ons kindje niet bewust doden...niet omdat het een extra chromosoom heeft”. Hij kijkt we vragend aan...waarom ben ik nu plots zo positief over downsyndroom? Ik kan zijn reactie begrijpen en vraag hem om zich even open te stellen voor een gesprek met ouders van een down kindje. Ik voeg eraan toe dat we nu niet direct moeten beslissen om ons kindje al dan niet te houden...maar ons toch eerst goed te informeren over de mogelijkheden...want dat ik tijdens mijn zoektocht de voorbije 2 dagen tot inzichten ben gekomen. Dat er meer is dan de kille medische waslijst...er veel verschillende gradaties van DS bestaan. En ondertussen is bij mij het besef gekomen dat ouders die zwanger zijn van een zogezegd perfect kindje ook geen zekerheden hebben...er zoveel kan misgaan...tijdens de geboorte...bij de verdere ontwikkeling...tijdens het leven...verkeerde  keuzes...ongevallen...etc. Allemaal zaken die we niet zelf in de hand hebben. Neen ik heb Bart leren kennen als een zorgzaam persoon met het hart op de juiste plaats die zelfs voor zijn hond door het vuur zou gaan...nu zomaar kiezen voor de zogezegde meest evidente keuze zou ons alleen maar uit elkaar drijven...hier moesten we samen door...als team...samen onze levensdans verder zetten...samen de voor ons juiste beslissingen nemen...