Moederdag…de perfecte dag om na al die tijd..die lange stilte terug in mijn pen te kruipen en te antwoorden op een vraag die zoveel voorbij komt…”Maak ik me zorgen in de toekomst van Orsiano”. Wel ik zou liegen als ik neen zeg…vooral het “Wat als wij er niet meer zijn”…maar ik focus me liever op vandaag en morgen…genieten van het nu…van wat er wel is…ipv te staren op wat niet is…Orsiano is goed zoals hij is…zo uniek…zo bijzonder…met zijn extra liefdeschromosoom raakt hij ieders hart. En in het nu is het mijn taak als mama om hem zover mogelijk te brengen in zijn zelfstandigheid…als gezin hem alle kansen te bieden..zodat ook hij…net zoals mijn beide andere kinderen kan openbloeien en groeien in een passie die zijn leven waardevol zal maken…waardoor de toekomst ook voor hem mooi zal zijn...met de nodige ups en downs. Maar ik blijf het zeggen en meen het oprecht…Orsiano is een verrijking in ons leven en ik ben zo dankbaar voor alle inzichten en uitdagingen die hij iedere dag weer met zich meebrengt. In de wereld van vandaag kunnen we nog veel van hem leren…zijn puurheid,  positiviteit, zijn doorzettingsvermogen en zijn goed humeur…iedere morgen die stralende glimlach…geen gejammer…geen gezeur…instant happiness…het geeft ons leven zoveel kleur en ook weer de moed en de kracht op wat moeilijker momenten om te blijven focussen op en genieten van wat wel is…en niet te treuren om wat “misschien” of volgens de wetenschap nog moet komen…als het zich voordoet zullen we ook daar weer samen onze weg in vinden…zullen de nodige oplossingen zich aanbieden…want anders is het leven zo voorbij met zijn mooie momenten waar we niet oprecht van hebben genoten door die pijnlijke vraag waar we nu nog het antwoord niet op weten…waar we van in het begin het antwoord niet op wisten…die prangende vraag waar we vanaf het begin mee geconfronteerd werden…die ijzige woorden “Of we wel beseften wat we onszelf en ons gezin gingen aandoen als we hem gingen houden”…wel lieve dokter…voorlopig kan ik alleen maar antwoorden dat we zo trots zijn op onze keuze…op ons prachtig sterk beertje…op wat hij ons al heeft gebracht en de wereld nog zal brengen…ooit zal je beseffen dat die woorden zo onterecht waren…het onterecht is om mensen zo te overladen met angst en verdriet…ze te duwen in de voor jouw enige juiste richting…een einde maken aan hun leven…geen mensen meer zoals hem toe te laten…geen vrije keuze meer en dan de rest van je leven moeten verder leven met die leegte…die pijn…dat verdriet…het niet weten…ja die eeuwige vraag…wat als?! Vaak zo het recht op een vrije keuze ontnomen…uit angst voor het onbekende. Gelukkig waren wij wel sterk genoeg…want voor ons was onze keuze de juiste…en heeft onze positieve kijk op de situatie ons al heel ver gebracht…hoe ver daar kan ik niet op antwoorden…maar één ding is zeker…het zal zover zijn als Orsiano aankan…op zijn tempo…volgens zijn kunnen…en daar waar hij zal eindigen…zullen we samen met hem het geluk vinden…puur, zuiver, mooi en zo vol liefde…goed zoals hij is.