Goede vrijdag zouden we de uitslag krijgen van onze nipttest. We hadden daar eigenlijk niet echt uitleg over gekregen en waren er dan ook vrij gerust in. Ik kon zelf de uitslag opvragen via een e-card reader, maar die hadden we thuis vergeten. Alles voelde zo goed en niets leek op afwijkingen, dus waren we er niet echt mee bezig. Maar gezien het paasweekend, belde ik toch maar even naar het ziekenhuis om te horen of zij al nieuws hadden doorgekregen. De secretaresse zei dat ik anders wel zelf kon bellen naar het labo en gaf me het nummer. Wat daarop volgde was net een slechte droom. Ik zat met de 2 kinderen in de skielift...op weg naar het dal. Bart was naar beneden aan het skiën. De telefoon ging een paar keer over...een secretaresse aan de andere kant van de lijn zegt me dat ze even iets moet navragen. Er komt een ander stem aan de lijn die me heel bot vraagt waarom ik bel. De gynaecoloog op de hoogte is en mij moet inlichten. Plots maakt dit gelukzalige gevoel dat ik deze week had, plaats voor een diepe angst. Ik leg uit waarom ik zelf bel en vraag wat er aan de hand is. Opdat ik om 17u op goede vrijdag wel niemand meer zal kunnen bereiken. De artse aan de andere kant van de lijn gaat op kille toon verder: “Het is niet goed, er is Trisomie 21 gedetecteerd”. Ik hap even naar adem en vraag: “En nu? Wat zijn onze kansen”. Het antwoord zindert nog na “95% kans dat het slecht is en 5% kans dat het enkel in de placenta zit...alleen een vruchtwaterpunctie kan uitsluitsel brengen”. En toen werd de telefoon ingehaakt...daar zat ik dan...tranen in de ogen...alsof dit nieuws ook meteen het einde van onze zwangerschap betekende. Ik beslis Bart te bellen...het enige dat ik kan uitbrengen is: “Ik heb net gebeld en het is niet goed”. Ik haak in...en de lift zet haar weg verder naar het dal...een dal dat net werkelijkheid werd. Bart staat beneden te wachten...we kijken elkaar aan...er volgt een emotionele stilte...verder dan “jammer, we hebben het geprobeerd komen we echter niet”. We vallen in elkaars armen...ik zeg “sorry” en de tranen rollen stilletjes over mijn wangen...ik heb het gevoel niet meer te kunnen ademen...waarom wij....waarom onze liefdesbaby?! We herpakken ons...besluiten een kasteel in de buurt te bezoeken...even alles verdringen...weg te lopen van de realiteit...maar wat was die eigenlijk. Er komen zoveel vragen in me naar boven...maar niemand om ze mee te bespreken...alsof ik in een donker diep dal ben gevallen en er niet uit geraak. Die nacht slaap ik tussen de kindjes...alhoewel slapen...ik lig uren naar hen te kijken...mijn moederhart doet zoveel pijn...ik besef dat we een hartverscheurende keuze moeten maken...of toch niet...