De voorbije weken waren heel intens...vandaar dat het stil bleef op de blog. Oma hondjes is er niet meer...en daarom wil ik graag een stuk van de afscheidsrede met jullie delen die ik voor mijn mama schreef...ze koos voor euthanasie na jaren te hebben gestreden...om toch net nog iets langer bij ons te kunnen zijn...haar laatste push om door te gaan was ons wondertje Orsiano. Mama stierf in mijn armen...ik vergeet nooit die laatste zucht...die intense ademhaling...en toen niets meer...enkel die eeuwige stilte...

De dood...zelfs verwacht, slaat hij onverwacht toe...de dood raakt je daar waar je het kwetsbaarste bent...je kan enkel incasseren en aanvaarden...hij neemt iets van je weg...iets uit je lijf...iets uit je zijn...waar die geliefde...die vriend...die deelgenoot in je leven zijn plaats had. In dankbaarheid goede herinneringen koesteren kan helpen de wonde van het verlies te helen. 
Suzanna Mariën

Een groot deel van jouw leven stond in het teken van jouw ziekte...kanker...20 jaar lang...het begon met een gezwel in je borst...kwaadaardig...het werd succesvol verwijderd...enkele jaren gingen voorbij...je was “genezen” verklaard. Tot je bloedwaarden de hoogte in gingen...stelselmatig...ieder jaar een beetje hoger...ieder jaar was het bang afwachten...maar ze vonden niets...en toch bleven die waarden maar stijgen...je werd moe...het was zoeken naar een naald in een hooiberg...tot het onvermijdelijke gebeurde...uitgezaaide borstkanker...niet meer te opereren...waardig aanvaardde je je lot...maar dat was buiten Tony gerekend...je moest en zou vechten...er werd een levensverlengende operatie uitgevoerd aan je longen...en de chemo pillen werden ingeslikt...je deed het voor ons...maar jij werd er niet beter van...de bijwerkingen van de pillen begonnen hun tol te eisen...en je ging verder achteruit...met pijn in het hart moesten we toekijken hoe de ziekte overwon...er was geen lichtpunt meer...de medicatie werd stopgezet...toen ging het snel...maar dat was dan weer buiten je dochter gerekend...ze had een verrassing...een uitzonderlijk baby’tje was aan het groeien in haar buik...en dat werd jouw laatste drijfveer...want je moest dat wondertje toch nog weten geboren worden. Tijdens de bevalling was je telefonisch aanwezig...de zo typerende telefonische gesprekken...vaak uren lang. Ondertussen is Orsiano 8 maanden...wat was je sterk. 

20 jaar vechten was lang...en al die jaren kon je rekenen op jouw rots in de branding Tony...daar waar je zoektocht naar de liefde ophield...die mooie grijze man waar je al altijd van droomde. Marie-José...Joske voor de vrienden...een bijzondere vrouw...een mooie vrouw...een fiere vrouw met een doorgedreven eigen wil...je had maar 1 wens...thuis in je eigen bed en bij volledig bewustzijn je laatste adem uit te blazen. Je organiseerde alles zelf...en was zo blij dat het moment eindelijk was gekomen...moe gestreden...je deed het voor ons...hopelijk mag je nu in alle rust verder mee genieten waar je ook bent...en vergeet niet dat, ook al was het leven vaak hard...er vele mooie momenten voorbij kwamen. Joske...dochter, levensgezellin, moeder, oma, zus en vriendin...Op het einde wou je nog maar 1 ding...leven in jouw cocon met zijn routine.Dank je om zo lang te vechten...en ook al was het afscheid intens en hadden we je veel liever nog veel langer bij ons gehouden...je was moe gestreden en daarom hebben we jouw laatste wens gerespecteerd. Rust zacht...

Vandaag zal haar diepste wens het winnen...vandaag mag ze aan haar nieuwe reis beginnen...vandaag mag zij de overgang maken naar overgaan...vandaag zullen we allemaal om haar heen staan...vandaag nemen wij liefdevol afscheid van een bijzondere vrouw...vandaag vieren wij nog al onze liefdevolle verbindingen...daarna komt de rouw. 
Marie-José Knuvelder